ديشب  به سرم باز هواي دگر افتاد         
در خواب مرا سوي  خراسان گذر افتاد
چشمم به ضريحِ شَهِ والا گهر افتاد         
اين شعر همان لحظه مرا در نظر افتاد
                                        با آل علي هر كه در افتاد بر افتاد!
اين قبرِ غَريب الغُربا خسرو طوس است         
اين قبرِمُغيث الضُّعفا شَمس شُموس است
خاكِ درِ  او،  مرجعِ  ارواح و نفوس  است          
بايد  ز  رَهِ  صدق،  بر  ا ين  خا ك   در  افتاد
                                        با آل علي هر كه در افتاد بر افتاد!
اين روضه ي پر نور، به جنّت زده پهلو         
مغز مَلَك از عطر نسيمش شده خوشبو
بشنيد  نسيم  سحري  رايحه ي  او          
كز بوي بهشتيش، چنين بي خبر  افتاد
                                        با آل علي هر كه در افتاد بر افتاد!
حورانِ  بهشتي  زده اند، در حرمش  صف         
خِيلِ مَلَك از نور، طَبَق ها  همه  بر كف
شاهان به ادب در حرمش گشته مُشرّف         
اينجاست كه تاج از سر هر تاجوَر افتاد
                                        با آل علي هر كه در افتاد بر افتاد!
اولاد علي  شافع  يوم  عَرَصاتند         
د ا ر ا ي   مقا ما ت   رَ فيعُ  ا لدَّ رَ جا  تند
در روز قيامت همه اسباب نجاتند         
اي واي بر آن كس كه به اين دَرّه در افتاد
                                        با آل علي هر كه در افتاد بر افتاد !
کام و دهن از نام علي يافت حَلاوت    
گل در چمن از نام علي يافت طَراوت
هر کس که به اين سلسله بنمود عَداوت    
در روز جزا، جايگهَش در سَقَر افتاد
                                        با آل علي هر كه در افتاد بر افتاد!
هر کس که به اين سلسله ي پاک جفا کرد    
بد کرد، نفهميد، غلط کرد، خطا کرد
ديدي که يزيد از ستم و کينه چه ها کرد    
آخر به دَرَک رفت و به روحش شَرَر افتاد
                                        با آل علي هر كه در افتاد بر افتاد!
اولادِ اُمَيّه چو دَرِ کينه گشودند    
بر عِترَتِ اطهار بسي ظلم نمودند
آخر همگي بِيدَقي از لعن ربودند    
ديديم که از نام و نشانشان، اثر افتاد
                                        با آل علي هر كه در افتاد بر افتاد!
حَجّاج که شد منکر هر خارقِ عادات    
مي کُشت به هر روز، بسي شيعه و سادات
امروز به او لعن کنند اهلِ سعادات    
آوازه ي ظلمش به همه بحر و بر افتاد
                                        با آل علي هر كه در افتاد بر افتاد!
کردند جفاها بني عبّاسِ ستمگر    
مسموم شد از ظلم و جفا موسِيِ جعفر
بر قلب غريب الغربا، زَهر زد اَخگر    
ظلم بني عباس، به گيتي سَمَر افتاد
                                        با آل علي هر كه در افتاد بر افتاد!
بست آب به قبر شهدا چون مُتوکّل    
در اوج فلک روح مَلَک شد متزلزل
دريا به فغان، موج زنان نعره زد از دل    
در سطح زمين، غُلغُله در خشک و تر افتاد
                                        با آل علي هر كه در افتاد بر افتاد!
جِيشِ مُتوکّل، به لبِ شط بِنِشَستَند    
بر زايِرِ شاه شهدا، راه ببستند
از کين، دل زَوّارِ حسين را بِشِکَستَند    
از قافله ي عشق، بسي دست و سر افتاد
                                        با آل علي هر كه در افتاد بر افتاد!
يا رب به حَقِ مَنزلتِ شاه شهيدان    
امسال نما لطف، به مرد و زنِ تهران
ما غرق گناهيم، تويي غافرِ عصيان    
اين شعر مرا بارِ دگر در نظر افتاد
                                        با آل علي هر كه در افتاد بر افتاد!
                                 « سيد اشرف الدّين حسيني -  نسيم شمال »

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: